Artistas: Alexandre Alexeieff & Claire Parker, Max Almy, Berthold Bartosch, Claudio Cintoli, Segundo de Chomón, Émile Cohl, Maya Deren, Nathalie Djurberg & Hans Berg, Ed Emshwiller, George Griffin, Noa Gur, Claus Holtz & Harmut Lerch, William Kentridge, Fernand Léger, Len Lye, Norman McLaren, Diego Perrone, Fratelli Quay, Robin Rhode, Jan Švankmajer, Stan Vanderbeek, Kara Walker.

Dae su 30 de maju a su 29 de làmpadas de su 2014 su museu MAN de Nùgoro presentat sa mustra “Passu a duos. Sas avanguàrdias de su movimentu”. Su progetu est contivigiadu dae Lorenzo Giusti, diretore de su museu MAN, e Elena Volpato, cunservadora de sa GAM de Torino, responsàbile de sa Colletzione de Film e Videos de Artista. Pro mèdiu de una mirada chi movet dae sas orìgines de su tzinema animadu e arribat a sos tempos nostros, custu progetu andat a fundu de unu de sos tratos prus ammajadores de sas òperas de animatzione: sa possibilidade disigiada dae artistas e autores de impreare su movimentu tzinematogràficu comente chi siat unu ritu màgicu chi donat sa vida a una lìnia de disegnu, a una sàgoma, a una marioneta o a una fotografia.

S'immaginatzione creativa, sa chi resesset a dare vida a una realidade, e chi bortas meda est a s'orìgine de su disegnare e de su rapresentare cun figuras, pro mores de su movimentu e de su ritmu musicale, pigat sas aparèntzias de un'afadamentu, de una vida chi est dantza de sa fantasia. No est de badas chi artistas e registas, dae chi s'astringhent a  sas diversas tècnicas de s'animatzione, medas bortas, si impinnant a subra de s'immàgine de su corpus mentovende sa figura de Frankenstein, de su Golem o de su robot, comente chi chergiantrepìtere in su contu mìticu su matessi podere issoro de animadores dende vida a s'isanimadu. Sas òperas espostas dant tando sa possibilidade de fàghere unu percursu istòricu de s'animatzione, isperimentale e artìstica, impitende sa figura de su corpus, de sa costrutzione e de su "montàgiu" suo.  Dae chi s'animatzione est basada subra de unu disegnu paret chi totu nascat dae una lìnia, comente in Fantasmagorie de ÉmileCohl (1908) o in Lifeline (1960) de EdEmshwiller, in ue su sinnu biancu sighidu si nche imbòligat in nodos de matèria chi a pagu a pagu mudant in arabescu orgànicu ammisturende·si cuns'immàgine fotogràfica de una ballarina. O comente in Head de GeorgeGriffin (1975), in ue sa forma de sa cara e sa traditzione de s'autoritratu lassant a banda cale si siat particulare realìsticu ma posca si torrant a animare a s'ispensada cun espressividade emotiva e isfumaduras psicològicas esprìmidas in sa pintura.

In àteras òperas su disegnu s'achidat cun s'iscultura e cun su mitu grecu de Pigmalione, comente pro Jan Švankmejer chi in DarknessLightDarkness (1990) mustrat unu corpus chi resurtat a si modellare a sa sola, cumintzende dae duas manos, inserradas intro de un'istàntzia, a in ue suprint, s’un'in fatu a s'àteru, totus sos mermos chi si s'ant a cumpònnere in un'unidade.

Su contu de Frankenstein torrat a bida in su film de LenLye, Birthof a robot (1936) e ancora in Streetof Crocodiles (1986), de frades Quay, o in su  video de MaxAlmy, The PerfectLeader (1983), in ue sa criadura artifitziale no est destinada a serbire s'òmine chi l'at criada ma a diventare unu lider polìticu programmadu a computer pro èssere unu ditadore crudele comente a sa sotziedade chi l'at chèrfidu e criadu.

Àteras òperas rapresentant su corpus comente logu de fràigu de s'identidade sotziale. Comente a L'idée (1932) de BertholdBartosch, ma finas, a manera diferente, a sos traballos de WilliamKentridge, in ue su dolore de sa gente lassat orminas de prùere nieddu susu sas pàginas biancas de s'istòria in dae in antis de sos ricos poderosos e isbirgongidos cun  sas carenas infustas in mesu a s'asulu de s'abba. Est su casu de sas sàgomas de KaraWalker, custas puru nieddas dae in antis a unu fundu biancu, violadas e marturiadas dae sa bestialidade coloniale.

Finis est sa dantza, espressione arta de sa bellesa de su movimentu, chi permitit de mustrare sa maja de su corpus animadu in totus sos giassos de su pensamentu e de s'immaginatzione: in EasterEggs de Segundo de Chomón (1907), in su Ballet Mécanique de FernandLéger, in ue màchina e carena sunt  a puntu de diventare unu sugetu ùnicu, in s'ispàtziu assolutu de su Pas de deux di McLaren, in sa note astrològica de The VeryEyeofNight (1958) de MayaDeren o in s'universu a duas dimensiones de su disegnu de RobinRhode, in ue carena e disegnu si atopant in su pianu solu se realidade e bisione.

Su percursu est cumpletadu dae sas òperas de ClaudioCintoli (Più, 1964), in ue sa madrighe estètica de sa PopArtismermorat s'identidade de sa carena in bestires e produtos publitzitàrios; de Stan Vanderbeek (AfterLaughter, 1982), in ue su movimentu de sa carena in s'ispàtziu si faghet mudadura in su tempus, comente in una filogenesi de s'umanu, e de ClausHoltz & HarmutLerch (PortraitKopf 2, 1980) in ue s'animatzione de caras e concas, una subra s'àtera, nche pigat a dae segus finas a un'unidade de su tratu umanu. In finis sos ùrtimos traballos de Diego Perrone (Totò nudo, 2005), in ue s'icona de Totò est iscontzada e torrada a cumpònnere cun unu mecanismu chi ammentat s'abilidade de s'atore napolitanu a diventare marioneta, carena isanimada, e Noa Gur (WhiteNoise, 2012) chi finit su percursu, torrende sa raighina antiga de su disegnu a s'animatzione de su corpus: caturende, cun sa tècnica de s'imprenta, s'indivìduu e s'àlidu de vida suo.

Unu catàlogu bilìngue imprentadu dae NERO at a ispiegare sa mustra.